Düşeyim

Ama yatay olsaydım keşke

Kökü toprakta bir ağaç değilim

Su ve ana sevgisini içine çeken.

Bundan, ne yapraklarıma ışırım her Mart,

Ne de bir çiçek tarhında güzel olurum

Renklerimle alıveren nasibime düşen iç çekmeleri

Yapraklarımın yakında dökülecek olduğunu bilmeden.

Ölümsüzdür bir ağaç bana nispeten

Ve bir çiçek daha fazla bilir kalkışmaları

Birinin cesaretini arzuluyorum, ötekinin upuzun hayatını

Bu gece yıldızların ışıltısında

Ağaçlar ve çiçekler kokuyor hava

İçlerinden geçiyorum, hiçbiri farketmiyor varlığımı

Yatarken aklıma geliyor bazı

Daha çok benziyorumdur onlara

Düşüncem yoğalınca

Bence daha doğacadır yatmalar

O zaman gökyüzüyle sohbetim başlar

Nihayet toprağa uzandığımda yarayacağım işe

Ağaçlar tenime dokunabilsin, çiçekler uğraşabilsin benimle diye.

Sylvia Plath

(Çeviri: Betül Akdağ)