HAr VARMIŞ HAr YOKMUŞ

bıraktı gölgeleri ellerinden

oturup zamanın gözüne baktı

gecenin sağrısından çekip alırken sesi

katlandı, düğümlendi, parçalandı

uzak evlerde sönen lambalar gördü bunu

tozlanmış yağmurlar

turnalar gördü

parçalayıp bütünledi kendini

küften ve pastan ibaret bir şey -ler içti

eskinin sekilerinden koparırken derini

yıllandı, yarımlandı, hırpalandı

sandığınızda naftalin kokusu gördü bunu

salonda dikilip duran hiç kimse gördü

derken kırıldı ışıklar kâğıdın sahanına

uzak bir olmak boğdu yalnayak umutları

kısa çöpler kırarken servileri

ateşin kehanetini çınladı hece

ve hem nasıl uluorta

ve hem kaç kere

gölgesi yedi boğumlu hiç gördü bunu

bir gölge, bir kuyu, bir kanat gördü

anlatılamaz kuzguni saydamdı gece

hani bilmese insan yoktanlığını

bu rahmin karanlığıyım sanırdı

kurardı zembereğini çarpan kapıya

iner giderdi şiddetin bağrına

fakat düştü, oysa boyandı kana

kutsanmış dönendi durdu boşluğa

sislere karışmış korku gözlerle

titreyen camlara sonrayı yazdı

incitilmiş bir tanrının rüyası gördü bunu

inceltilmiş bir riyanın tanrısı

har varmış har yokmuş yanarken için

külün sancısını başkası gördü.

Betül Akdağ