Ben uyurken herkes ölmüş grisi şehir. Şaman eskisi faylardan, kırçıl bozlaklardan, su rengi zamanlardan topluyorum teleklerimi. Kocamış adamların gözlerindeki körpe iştiha ile semiren, kanla değil plazmayla avcarlanmış bu sahte çağdan büsbütün çiğsiyorum. (Her durumda sağlamasını kapıların eşikleri üzerinden yapan bütün yanlış sonuçlara göre uyduruyorum. İyi ki...)
Işığa çarpıp yanan detay gibi çenileyip duruyor ne varsa karşımda. Sandığımız çürüdü içindekilerden önce. Ellerimizde kıpkızıl, bileklerimizden doğru yürüyen bir limedenlik. (Bunu uydurdum tamam.)
Sen bu kadar böyle iken ben nasıl öteki türlü kalabilirim insan...?
Korkuyorum cehaletin nezaketsiz ve hoyrat pazularından...
Bitse de gitse insanlık
Bitse de gitse.
Hatırlat da haziranın sonlarında çocukluğumu yakalım.
YanıtlaSilO.Ü